W uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, 8 grudnia, papież Franciszek przyjął rezygnację biskupa warszawsko-praskiego abp. Henryka Hosera, który skończył 75 lat i przechodzi na emeryturę – poinformowała Nuncjatura Apostolska w Polsce. Tego samego dnia ma miejsce kanoniczne objęcie diecezji warszawsko-praskiej przez dotychczasowego koadiutora bp. Romualda Kamińskiego, którego ingres do katedry jest planowany na 20 stycznia 2018 r.

Abp Hoser posiada bardzo bogaty życiorys: to lekarz, misjonarz, pallotyn, były sekretarz Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów Stolicy Apostolskiej. Jest przewodniczącym Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych Konferencji Episkopatu Polski, członkiem Komisji Duszpasterstwa, Rady ds. Rodziny KEP i Rady Stałej.

Arcybiskupem mianował go Jan Paweł II 22 stycznia 2005 r. Benedykt XVI mianował abp. Hoser biskupem diecezji warszawsko-praskej, którą objął 28 czerwca 2008 r. Jego zawołanie biskupie brzmi: Maior est Deus (Bóg jest większy).

Papież Franciszek w jednym z wywiadów określił biskupa warszawsko-praskiego jako „un bravo vescovo” (zdolny, dobry biskup) i uczynił swoim wysłannikiem do Medjugorie.

„Chciałbym serdecznie podziękować wszystkim za to, co przeżyłem jako biskup warszawsko-praski. Nie zapominam o mojej diecezji, ani o tych wszystkich, którym służyłem. Będziemy pozostawać w jedności modlitewnej, a jednocześnie cieszyć się tym, co Pan Bóg da nam jako nowe zadania i nowe cele. Wszystkich serdecznie pozdrawiam. Szczęść Boże” – powiedział abp Hoser przechodąc na emeruturę.

Biskupowi warszawsko-praskiemu zawsze bliska była sprawa ochrony życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Jako lekarz, w jasny, fachowy i precyzyjny sposób zabierał głos w dyskusji publicznej w kwestiach bioetycznych, m.in. in vitro. Zespół Ekspertów, którym kieruje abp Hoser, wśród licznych publikacji, przygotował Dokument Bioetyczny KEP.

Abp Hoser wielokrotnie proponował systemowe i profesjonalne leczenie niepłodności zamiast programów in vitro, które – jak zaznaczał – nie leczą niepłodności. „Jestem za tym, aby w Polsce stworzyć narodowy program zapobiegania i leczenia niepłodności” – mówił w jednym z wywiadów. „Przekaz medialny dotyczący zapłodnienia pozaustrojowego jest zawężony, jednostronny, często uproszczony i manipulowany. Konieczne jest przedstawienie tego problemu w całościowym ujęciu” – wskazywał.

Biskup warszawsko-praski w swojej pracy kład nacisk na aktywne zaangażowanie świeckich w życie Kościoła, ewangelizację i duszpasterstwo młodzieży. To on jest inicjatorem wielkich spotkań modlitewnych, które od kilku lat odbywają się na Stadionie Narodowym w Warszawie.

Abp Hoser docenia rolę mediów jako środka ewangelizacji i promocji Dobrej Nowiny. W jego diecezji powstaje tygodnik katolicki „Idziemy”, Radio Warszawa i pierwsza diecezjalna telewizja – Salve TV. „Niech zatem ten areopag kultury, propagowania prawdy, dobrego słowa i dobrych środków przekazu będzie również i naszym udziałem” – mówił.

Rzecznik Episkopatu ks. Paweł Rytel-Andrianik podkreśla, że abp Hoser był zawsze blisko ludzi, także w ich codziennych problemach. „Tak było na misji w Afryce, gdzie założył Centrum Zdrowia Gikondo w Kigali, a także Rwandyjską Akcję Rodzinną. Był tam też przewodniczącym Związku Stowarzyszonych Ośrodków Medycznych w Kigali i kierownikiem Centrum Monitoringu Epidemii AIDS oraz sekretarzem komisji ds. zdrowia oraz komisji ds. rodziny rwandyjskiego episkopatu” – przypomina.

„Insynuacje podnoszone wobec abp. Hosera, jakoby miał przebywać w Rwandzie podczas ludobójstwa, to fake news i oszczerstwo. Raz nas zawsze trzeba skończyć z przekazywaniem tej fałszywej informacji. W czasie ludobójstwa w Rwandzie w kwietniu i lipcu 1994 r. abp Hoser przebywał najpierw na rekolekcjach w Jerozolimie, później na stażu w Szpitalu Bródnowskim w Warszawie, a następnie był na kursie językowym w Rzymie i na Synodzie poświęconym Afryce. Do Rwandy wrócił miesiąc po ludobójstwie ”- zaznaczył ks. Rytel-Andrianik.

Abp Hoser urodził się 27 listopada 1942 roku w Warszawie, syn Janusza (rozstrzelanego na Woli podczas Powstania Warszawskiego) i Haliny z Zabłońskich. W 1944 r., rodzina tymczasowo przeniosła się do Pruszkowa, gdzie ks. Henryk ukończył szkołę podstawową. Następnie ukończył Liceum im. Tomasza Zana w Pruszkowie. Podjął studia na Akademii Medycznej, uzyskując – w 1966 r. – dyplom z medycyny. Po ukończeniu studiów otrzymał stanowisko asystenta na Akademii Medycznej.

„Ujawniła się wówczas cała różnica między wyborem zawodu a powołaniem. Do pierwszego dochodzi się przez porównawczą analizę różnych alternatywnych możliwości, z uwzględnieniem upodobań, zdolności, talentów i przykładów. Powołanie do kapłaństwa i życia konsekrowanego przychodzi zaś z zewnątrz, z góry i staje się wewnętrznym imperatywem – życiową koniecznością. Można ją odrzucić, ale intuicja podpowiada, że odmowa ta nie byłaby szczęściodajna” – podkreślła biskup warszawsko-praski.

W 1968 r. wstąpił do Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (Księża Pallotyni), składając 8 września 1970 r. pierwszą profesję zakonną. W Wyższym Seminarium Duchownym w Ołtarzewie, jako alumn, był współtwórcą Grupy Misyjnej, istniejącej nieprzerwanie do dnia dzisiejszego. W latach 1969-1974 odbył studia z filozofii i teologii w Wyższym Seminarium Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Ołtarzewie. 16 czerwca 1974 r., otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bp. Władysława Miziołka.

Jako pallotyn pełnił przez kilka lat funkcję delegata prowincjała Polskiej Prowincji Księży Pallotynów, a następnie przez 10 lat funkcję przełożonego Regii Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, jak również Przełożonego Konferencji Wyższych Przełożonych Instytutów Zakonnych i Stowarzyszeń Życia Konsekrowanego w Rwandze (COSUMA).

W 1994 r., został powołany jako ekspert w zakresie rodziny i rozwoju na Synod Specjalny Biskupów dla Afryki.

Po wojnie domowej w 1994 r. w Rwandzie, na czas nieobecności nuncjusza apostolskiego, Stolica Apostolska mianowała go wizytatorem apostolskim na Rwandę. Posiadając prawa przysługujące nuncjuszowi abp Hoser wizytował diecezje, mianował administratorów apostolskich na diecezje wakujące, pomagał biskupom i kapłanom organizować na nowo pracę duszpasterską.

Jako pracownik Stolicy Apostolskiej oraz biskup warszawsko-praski stał się znany z tego, że w sposób jasny i pogłębiony przedstawia nauczanie Kościoła katolickiego w złożonych kwestiach moralnych i społecznych.

dam/episkopat.pl