W ruchu new age popularna jest bzdurna opowieść jakoby Jezus nie zginął na krzyżu. Zapewne zainspirowały te brednie innowiercze głupie opowieści. „Islamski ruch Ahmadiyya upiera się przy twierdzeniu, ze Jezus nie umarł na krzyżu, tylko uciekł do Indii, gdzie długo jeszcze żył, zanim dokonał żywota w (…) Kaszmirze w wieku 120 lat”. Wersja ta nie ma jakichkolwiek podstaw historycznych, i została stworzona w XVIII wieku by zarabiać na Europejczykach. Inny mit głosi, że Jezus osiadł w Japonii i zmarł w wieku 106 lat. W XIX wieku protestanci i anglikanie by nie mieć do czynienia z katolickimi sanktuariami ubzdurali sobie inne umiejscowienie grobu Jezusa w Jerozolimie, niż te prawdziwe, które mieści się pod bazyliką Grobu Pańskiego. Współcześnie reżyser „Titanica” James Cameron w swoim pseudo dokumencie „Ossuarium Jakuba” głosił, że Jezus się ożenił i miał dzieci.


Parę dni przed paschą Jezus „powyrzucał z świątyni przekupniów i bankierów”, uzasadniał to tym, że „Mój dom ma być domem modlitwy, a wy czynicie z niego jaskinię zbójców”. Tym samym Jezus zanegował źródło utrzymania kasty kapłańskiej: sprzedaż zwierząt na ofiary, wymianę innych walut na szekle – w Świątyni Jerozolimskiej nie można było składać ofiar w innej walucie niż szekle – waluty pogan były trefne czyli nieczyste bo miały wizerunki pogańskich bogów (kapłani zarabiali na ofiarach, na sprzedaży ofiar i na wymianie walut na koszerne szekle). Jezus nie był przez strażników Świątyni pojmany w czasie rozwalania kramów, bo jego zachowanie było zgodne z nauczaniem (a realia handlu były niezgodne).


Jezus w swoim nauczaniu zapowiadał swoją śmierć i jej nie unikał. Męka Jezusa rozpoczęła się w Ogrodzie Oliwnym (Getsemani, Ogrójec) gdzie Jezus z uczniami często się gromadził, i gdzie został przez Żydów pojmany (wydał go za sumę miesięcznego wynagrodzenia jego uczeń Judasz, który po swojej zdradzie popełnił samobójstwo – Judasz w przeciwności do współczesnych konfidentów SB miał wyrzuty sumienia). Oczekując na zbliżającą się mękę i śmierć Jezus odczuwał strach i cierpienie, prosił swego Ojca by ten wyzwolił go od cierpień. Ze strachu pocił się krwią (jest to znane nauce zjawisko hematohydrozji występujące u osób w śmiertelnie przerażonych).


Wszystkie Ewangelie potwierdzają, że ostania wieczerza miała miejsce w czwartek, męka w piątek, a zmartwychwstanie w niedziele. Posiłki i modlitwy podczas ostanie wieczerzy były niezgodne z tradycją posiłków paschalnych, więc nie była to wieczerza paschalna. O tym, że Jezus został zabity w przeddzień paschy informuje apokryf „Ewangelia Piotra” i „Talmud Babiloński”. Według chronologii z Ewangelii świętego Jana Jezus został zabity 7 kwietnia 30 roku mając 37 lat.


Po zatrzymaniu przez Żydów, Jezus trafił przed oblicze Sanhedrynu – rady starszych gdzie został przesłuchany przez arcykapłanów. Uwięziony Jezus trafił najpierw przed oblicze Annasza (eks arcykapłana wpływowego wśród Saduceuszów), a potem przed oblicze urzędującego arcykapłana Kajfasza.


Z racji na to, że najwyższą władzą w Judi był rzymski prefekt Poncjuszu Piłat rezydujący w Jerozolimie, który od 6 roku naszej ery miał wyłączne prawo skazywania na śmierć, Żydzi chcący (oficjalnego a nie skrytobójczego) zabicia Jezusa domagali się od Piłata wydania skazującego wyroku. Żydzi oskarżali, powołując fałszywych świadków, przed Piłatem Jezusa o to, że ten nazywał się mesjaszem, co było równoznaczne z oskarżeniem, że Jezus chce obalić władze cesarza – kwestie religijne obecne w pretensjach Żydów wobec Jezusa Piłata nie interesowały. Piłat miał prawo prowadzenia przewodu sądowego bez sędziów przysięgłych i poza tradycyjnym systemem. Piłat po przesłuchaniu Jezusa, który nie przyznał się do zarzucanych mu czynów, uniewinnił Jezusa.


„Poza Ewangeliami nigdzie nie ma żadnych śladów o zwyczaju uwalniania więźnia na święto paschy”, dodatkowo prawo rzymskie zakazywało ulegania tłumowi. Wskazuje to, że Żydom tak bardzo zależało na zabiciu Jezusa, że powołali do życia nową świecką tradycje i doprowadzili do nie mającej odpowiednika w dziejach presji na władze okupacyjne.


O Piłacie pisali tacy starożytni historycy jak Tacyt, Filon Aleksandryjski, Józef Flawiusz. W 1961 roku archeolodzy odnaleźli inskrypcje potwierdzające istnienie Piłata prefekta Judei. Urząd prefekta Judei pełniony przez Piłata był urzędem wojskowym z funkcjami cywilnymi. Prefekt Judei na co dzień rezydował w Cezarei, w święta w Jerozolimie by nadzorować napływ pielgrzymów, sprawował też władze sądowniczą.


Odkrycia archeologiczne wskazują, ze opisy ewangeliczne zgodne są z realiami, wiadomo gdzie stał dom Kajfasza, wiadomo jaką drogę przebył Jezus, znamy miejsce procesu i kaźni Jezusa.


Ukrzyżowanie było popularną karą wśród Asyryjczyków, Medów, Persów, w państwie Aleksandra Wielkiego, Ptolomeuszy, Kartagińczyków, i w Rzymie. W Rzymie nie wolno było krzyżować Rzymian, krzyżowano niewolników, obcokrajowców, sprawców porwań, buntów, podpaleń i w ramach kary za obrazę majestatu publicznego. Krzyżowano na konstrukcjach w kształcie krzyża, liter X, T, i Y.


Droga krzyżowa miała długość 500 metrów. Skazany dźwigał na miejsce ukrzyżowania belkę o ciężarze do 50 kg. Przybijano do niej nadgarstki a nie dłonie (co zgadza się z Całunem Turyńskim a jest sprzeczne z ikonografią). Ukrzyżowany konał kilka godzin. W trakcie ukrzyżowania łamano mu golenie by szybciej się udusił (po złamaniu nie mógł się opierać na nogach i przedłużać tym samym swoje życie). Opis ukrzyżowania w Ewangelii potwierdzają znalezione przez archeologów szkielety innych ukrzyżowanych osób. Na krzyżu Jezus modlił się psalmami.


Swój grób Jezusowi użyczył, „Józef z Arymatei, majętny członek Sanhedrynu”. Pochówek Jezusa był pośpieszny. Pogrzeb ukrzyżowanego Jezusa przyśpieszono z powodu zbliżającej się paschy. Czynności pogrzebowe odłożono na czas po święcie. Według Ewangelii świętego Jana do grobu i ciała Jezusa zakupiono 30 kg (sto funtów) wonności, ciało Jezusa owinięto w płótno (taki był zwyczaj). Grób wykuty był w skale zabezpieczonej kamieniem. Według „Ewangelii Mateusza” i apokryfu „Ewangelii Piotra” grobu pilnowały rzymskie straże.


„Rankiem po szabacie grupa kobiet przybyła do grobu Jezusa z pachnącymi olejkami, aby uzupełnić zwyczaje grzebalne”. „Ciało Jezusa zniknęło, grób (...) był pusty”. Saduceusze przerażeni zmartwychwstaniem Jezusa kolportowali kłamstwo, ze uczniowie wykradli ciało Jezusa. Znikniecie ciała Jezusa stało się polityczną aferą, dowodzą tego odkrycia archeologów – w XIX wieku w Nazarecie znaleziono tablice głosząca zakaz przenoszenia zwłok pod kara śmieci, ewidentnie była to reakcja władz na sprawę zmartwychwstania Jezusa.


Święty Paweł pisał, że Jezus po zmartwychwstaniu ukazał się „pięciu tysiącom braci”. Ludzie ci byli zabijani i zostawali męczennikami bo nie chcieli się wyrzec swoich świadectw o zmartwychwstaniu Jezusa (osobistego interesu w utrzymywaniu fikcji nie mieli). Według Nowego Testamentu widzący zmartwychwstałego Jezusa nie byli w ekstazie. Jezus ukazywał się grupom ludzi a nie pojedynczym osobom. Pojawiał się bez niezwykłych zjawisk. Zmartwychwstanie nie było sprzeczne z wiarą biblijnych Izraelitów, „wszystkie grupy żydowskie – wyjąwszy Saduceuszy wierzyły w zmartwychwstanie ciała”.


Jezus jako pierwszym ukazał się kobietom, było to absolutnie sprzeczne z żydowską i pogańską kultura - „w owych czasach kobiety były (…) wykluczone z życia publicznego i nawet nie miały prawa stawać w sądach” - świadectwa kobiet nie maiły więc żadnego znaczenia – gdyby Ewangelie nie były zapisem faktów tylko tekstem propagandowym kierowanym do ówczesnych ludzi nie przedstawiały by kobiet jako świadków.


„Ewangelie kanoniczne nie wspominają ani słowem jak dokonało się zmartwychwstanie”. Sensacyjne opisy można znaleźć w apokryfach. Apokryf „Ewangelia Piotra” głosi, że rzymscy strażnicy widzieli otwarte niebiosa, dwu aniołów schodzących z nieba, Jezusa opuszczającego grób.


Więcej ciekawych informacji o Jezusie można znaleźć w pracy „Czy naprawdę znamy Jezusa?” autorstwa Roberto Giacobbo.


Jan Bodakowski