Fronda.pl: Kardynał Reinhard Marx popiera błogosławienie związków homoseksualnych. Czy to oznacza, że związki osób tej samej płci można uznać w świetle katolickiego nauczania za wartościowe i bezgrzeszne?

Ks. Paweł Bortkiewicz TChr: Sytuacja wydaje się być równie absurdalna, co dramatyczna. Nie ma najmniejszych wątpliwości co do kształtu małżeństwa zamierzonego i ustanowionego przez Boga. Nie ma wątpliwości co do tego, jak Biblia traktuje homoseksualizm. Nie ma cienia wątpliwości co do tego, że takie związki przeczą nie tylko objawieniu biblijnego, ale i racjonalności, która z zasady widzi w małżeństwie podstawową komórkę społeczną. To tak często używane określenie jest z pewnością zużyte, ale w swej głębi zawiera prawdę o dynamizmie małżeństwa - a z tym związana jest prokreacja.
Związek homoseksualizmu nie może mieć tej dynamiki. Równanie tego związku z instytucją małżeństwa jest krzywdzące dla jedynego związku będącego małżeństwem - związku kobiety i mężczyzny. Chciałbym uniknąć rozważania o grzeszności tego typu związku jednopłciowego, ale wystarczy skonfrontować plan Bożej miłości z zaspokojenie potrzeb człowieka....

Zwolennicy kościelnych błogosławieństw dla gejów mówią, że miłość między dwojgiem ludzi jest zawsze znakiem Bożej obecności. Tak sprawę stawia np. szwajcarski ks. Felix Terrier, który błogosławi homozwiązki od dawna. Czy to właściwa optyka?

Popularnie mówiąc, miłość niejedno ma imię, ale trzeba mocno zauważyć, że nie wszystko, co uważamy za miłość, jest nią naprawdę. Chciałbym w tym miejscu odesłać szwajcarskiego propagatora kochających inaczej do dzieła Karola Wojtyły „Miłość i odpowiedzialność”. Warto odczytać tam analizy różnych stanów tego, co człowiek określa „kochaniem” czy „miłością". Naprawdę jest różnica między zaspokajanie popędu a obdarowywaniem sobą drugiego. To różnica między logiką egoizmu a logiką daru. W miłości egoistycznej własnej, nie ma miejsca na obecność Boga. Bo Bóg ze swoją prawdą Ewangelii został z takiego życia wykluczony.

Jak niemiecka droga ma się do jedności Kościoła powszechnego? Czy tak wielkie różnice, jakie występują i będą występować w różnych krajach, mieszczą się w ramach tej jedności, czy ją naruszają?

Jedność Kościoła staje się rozbita za sprawą prominentnych purpuratów. Wygląda to tak, jakby ci niemieccy kardynałowie dokonywali transferu (by użyć tego języka) do protestantów - i to tych liberalnych. To oczywiste, że narusza to jedność. Ten stan rzeczy trwa i to, co przeraża to swoiste zagubienie Biskupa Rzymu. Chciałoby się zawołać: Franciszku, ratuj Kościół! A jednocześnie uważać, by Biskup Rzymu nie ruszył na obrzeża sobie znanego świata, by cementem łatać dziury.

Kardynał Marx, który wcześniej przeforsował już dopuszczenie rozwodników do Komunii świętej, pozostaje szefem Rady Konferencji Episkopatów Europy oraz bardzo bliskim współpracownikiem Papieża w ramach Rady Kardynałów. O czym to świadczy?

Nie chcę wysuwać zbyt pochopnych wniosków, ale... Na pewno jest to coś złego. Biskup, który faktycznie szydzi z nauki Jezusa, nie ma mocy osobowej, by być przywódcą Kościoła. Nawet na poziomie parafii, a co dopiero diecezji. Rada Kardynałów… Cóż nie słychać i nie widać. Chyba, że chodzi tu o gremium, które nie służy Kościołowi... Jak dotąd z Watykanu nie bije blask prawdy, nie bije też z ust pasterzy diecezji, co widać zwłaszcza w Niemczech.