Zdaniem buddystów wielu może zostać Buddą. Jak to zrobić? Jednym ze sposobów jest rytualne samobójstwo tak zaplanowane, aby za życia rozpoczął się proces mumifikacji.

Rzeźba czy mumia?

Jak podaje portal archeowiesci.pl holenderscy muzealnicy w jednym z tysiącletnich posągów odnaleźli mumię mnicha. Siedzące w pozycji lotosu ciało, od tysiąca lat osłonięte było przez papier- mâché pokryte warstwami laki, złota i polichromii. Obiekt wyglądający z pozoru jak zwykła rzeźba w istocie jest pamiątką po zwyczaju Sokushinbutsu (jap. 即身仏 dosł.: żywy budda), będącym w istocie formą wspomaganego samobójstwa.

Pochodzenie posągu

Nie wiemy dokładnie skąd pochodzi ta rzeźba. Najprawdopodobniej została przemycona do Europy podczas chińskiej rewolucji kulturalnej. Wówczas na czarnym rynku dzieł sztuki posąg przechodził z rąk do rąk, aż trafił do Holandii. Jego kolejny właściciel w 1996 przekazał obiekt do konserwacji.

Niepodzianka

W ramach rutynowych badań posąg poddano prześwietleniu. Jakież było zaskoczenie, kiedy oczom konserwatorów ukazały się ludzkie zwłoki! Na prześwietleniu widać wyraźnie zarys pełnego szkieletu, osłoniętego jeszcze nieco tkankami. Zamiast niektórych organów, wewnątrz mumii znajdowały się skrawki papieru pokryte rytualnymi napisami. „okazało się, że w środku są częściowo zmumifikowane ludzkie szczątki. Mumia siedziała na zwiniętym dywaniku z chińskimi napisami. Datowania radiowęglowe wykazały, że zmarły żył W XI-XII w., a dywanik jest o jakieś 200 lat starszy.” (archeowiesci.pl ) Udowodniono, że mamy do czynienia z jednym z 24 udokumentowanych i zachowanych do naszych czasów reliktem obyczaju Sokushinbutsu.

Mnich

Człowiek ten żył ok. roku 1100 i nazywał się Liu Quan. Mieszkał w klasztorze, należąc do wspólnoty mnichów i najprawdopodobniej otoczony był kltem już za życia. Miał tam jednak szczególną pozycję, ponieważ uważano że zbliża się on do doskonałości i może stanie się wkrótce Buddą! Lecz jak poznać, że stał się on rzeczywiście Buddą? Budda pokonał śmierć. Zatem i Liu Quan ją pokona!

Pokonanie śmierci

Wspólnota mnichów orzekła - Pomożemy Liu Quanowi stać się Buddą. ciało nie ulegnie rozkładowi, nie ulegnie też bezwładowi. Jego proces śmierci, jak i wygląd ciała, będzie precyzyjnie zaplanowany! Wspólnota dokładnie pokieruje procesem umierania. Naturalistyczna nirwana osiąga tu swoje apogeum.

[koniec_strony]

Zachowanie ciała

Istnieją z grubsza rzecz biorąc trzy rodzaje procesu mumifikacji.

1. Mumifikacja celowa, jest najpopularniejsza, stosowana w niemal wszystkich kulturach świata. Także i dzisiaj w naszej kulturze niekiedy stosuje się specjalne zabiegi, aby zachować ciało zmarłego w możliwie nienaruszonym stanie. Domy pogrzebowe mają pewne propozycje usług w tym zakresie.

2. Drugi rodzaj procesów to samomumifikacja, mumifikacja spontaniczna. Ma miejsce, kiedy jakieś szczególne właściwości ciała lub miejsca jego przechowywania powodują jego zachowanie. Dzieje się tak jednak bez ingerencji człowieka. Takie przypadki znane są także w chrześcijaństwie, zwłaszcza prawosławni uważają zachowanie ciała, za przejaw szczególnej łaski. Takie podejście nie jest też obce katolikom, choć w zachodnim chrześcijaństwie to zachowanie ciała nie pełni aż tak dużej roli jak w chrześcijaństwie wschodnim. Jeżeli jest zachowane ciało to jest to znakiem i okolicznością do oddawania czci. Natomiast jeżeli ciało nie zostało zachowane, np. jak w przypadku św. Maksymiliana Marii Kolbego, zostało spalone na popiół i rozrzucone, również może być to budującym pobożność znakiem ostatecznego poświęcenia się!

Automumifikacja

W przypadku mnicha którego ciało odnaleziono w rzeźbie, najprawdopodobniej mamy odczynienia z tym trzecim rodzajem mumifikacji - automumifikacją. Ten człowiek, już za życia dążył do zachowania swojego ciała! Automumifikacja Sokushinbutsu Jest to dawna praktyka buddyjska, niegdyś dość popularna, ale obecnie już nie stosowana. Historycy twierdzą, że praktyka ta powstała wśród chińskich buddystów, ale najbardziej przyjęła się w północnej Japonii. Została zakazana w XIX w.  przez władze japońskie, jako rodzaj wspomaganego samobójstwa.

Buddyjska pochwała samobójstwa

Wielu przedstawia nam buddyzm jako religię radości. Śmiejący się Budda to jednak tylko jedno z obliczy tego bóstwa. Chociaż rożne odłamy buddyzmu potępiają ascezę, to są i takie, które bardzo podkreślają samodyscyplinę. Szczytem tej dyscypliny jest pokonanie własnej śmierci. Nie następuje ona przypadkowo, bez zachowania świadomości, lecz ma być celowym przejściem. Dla tego niezwykle ważne jest, aby była zachowana świadomość, możliwość koncentracji, recytacji mantr itp.,. Stąd występująca w niektórych sektach praktyka popełniania rytualnych samobójstw, co ma buddyście umożliwić osiągnięcie nirwany. Zmumifikowanych mnichów uważano za w dalszym ciągu żyjących, nie ogłaszano ich śmierci.

Procedura samobójstwa

Sokushinbutsu rozpoczynano od ogłoszenia, że otoczony opinią świętości mnich wchodzi na ostatni etap swojej drogi. Nie działo się to bez przyzwolenia społeczności. Ważne, że jego decyzja następowała w kwiecie sił. Nie mogła być podyktowana złym stanem zdrowia fizycznego czy psychicznego. Byli to mnisi w zaawansowanym wieku, ale nie starcy. Pierwszy etap obejmował specjalną dietę i ćwiczenia fizyczne. Ich celem było spalenie całej tkanki tłuszczowej. Następnie ukierunkowano dietę na sterylizację ciała, czego dokonywano przez dietę składającą się z orzechów o cechach bakteriobójczych. W dalszych etapach jedzono tylko korę i korzenie drzew iglastych oraz pito toksyczny napar, sporządzony z drzewa lakowego. Na końcu przeczyszczano przewód pokarmowy, aby usunąć gnijące substancje i maksymalnie pozbyć się wody z organizmu.

Koniec

We właściwym czasie po ok. 2000 dni procedur przygotowawczych mnicha zamykano w ciasnym  grobie, obudowując ścianami jego siedzące w pozycji lotosu ciao. Tak oczekiwał na śmierć. Oddychał przez rutkę, doprowadzającą powietrze i co jakiś czas dzwonił dzwonkiem, powiadamiając że jeszcze jest przytomny. Kiedy dzwonek zamilkł, wyjmowano rurkę i pieczętowano grób. Po odczekaniu kolejnych wielu dni grób otwierano i sprawdzano jaki jest efekt końcowy. Często, pomimo wysiłków następowały normalne procesy rozkładu. Natomiast jeżeli ciało wyglądało zgodnie z oczekiwaniami to znaczy że osoba była Buddą !

W chrześcijaństwie jest inaczej

Warto tu może zauważyć, że z pewnością nie znamy w chrześcijaństwie praktyki stosowania specjalnych zabiegów w celu zachowania ciała. W chrześcijaństwie asceza nigdy nie ma wymiaru materialnego. Post czy umartwienia nigdy nie miały na celu uchronienia przed rozpadem ciała. Gdyby chrześcijanin posiadający opinię świętości, robił za życia jakieś specjalne zabiegi z ciałem, aby ono się nie rozpadło, byłby uznany za człowieka pysznego i straciłby opinię świętości !

Maria Patynowska

Film na kanale PatrynWorldLatestNew: