Dziś Wszystkich Świętych. Wspominamy naszych zmarłych. Wczoraj przypomniałem polskich generałów którzy zginęli lub zostali przez Niemców zamordowani. Dziś przypomnę generałów zamordowanych przez Rosjan. W tym przypadku mamy do czynienia tylko z zamordowanymi lub zamęczonymi „na nieludzkiej ziemi”. Ofiarami byli wojskowi różnych rang, wśród nich generałowie stanowili dużą grupę. W świadomości Polaków nie ma jednak pełnego obrazu zbrodni dokonanej przez Rosjan na polskiej generalicji.

Prof. Paweł Wieczorkiewicz: „Gdzieś na Wołyniu bolszewicy wzięli do niewoli polskiego pułkownika, lekarza. … rozpruli mu brzuch, okręcili wnętrzności na kołowrocie studni i puszczając w ruch korbę zmuszali go do biegania wokół, kłując go bagnetami wśród śmiechów.”

Przypomnijmy, spójrzmy kim byli i jak zginęli generałowie Polski Niepodległej.

1. Bronisław Teofil Babiański (77 lat)

Generał Dywizji Wojska Polskiego.

Generał armii rosyjskiej.

Krzyż Walecznych.

Od 1883 zawodowy oficer piechoty armii rosyjskiej. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905. W I wojnie światowej walczył na froncie niemieckim jako dowódca brygady i dywizji piechoty, generał lejtnant z 1916. W latach 1917-1918 działał w polskich organizacjach wojskowych w Rosji. Od stycznia 1919 w Wojsku Polskim. Dowodził w walkach z Ukraińcami i na froncie bolszewickim Grupą Operacyjną, 10 Dywizją Piechoty, 7 i 6 Dywizją Piechoty. W latach 1920-1921 dowódca Okręgu Generalnego Lublin. Od marca 1921 w stanie spoczynku. Osiadł w Warszawie.

We wrześniu 1939 znalazł się w okolicach Grodna. W październiku aresztowany przez NKWD, zaginął bez śladu.

2. Leon Billewicz (70 lat)

Generał Brygady WP.

Pułkownik armii rosyjskiej.

Order Virtuti Militari, Krzyż Walecznych

Od 1893 oficer rosyjskiej piechoty. Brał udział w wojnie z Japonią w latach 1904—1905 dowodząc i batalionem. W czasie I wojny światowej, na froncie niemieckim dowodził pułkiem piechoty. W 1915 ciężko ranny. Po przewrocie bolszewickim opuścił armię i w randze pułkownika wstąpił do I Korpusu Polskiego. W 1918 objął dowództwo pułku w 2 Dywizji Strzelców. Po rozwiązaniu I Korpusu w maju 1918 przybył do kraju, działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Został dowódcą Okręgu Wojskowego Radom, z zadaniem sformowania pułku piechoty. Od 1919 dowodził pułkiem w 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. Wyruszył na front ukraiński. W walkach dotarł nad rzekę Zbrucz. W czasie wojny z bolszewikami brygadą piechoty na froncie litewsko-białoruskim. Od 1921 komendant miasta Brześć n. Bugiem, a później komendant Obszaru Warownego Brześć n. Bugiem. W 1927 przeniesiony w stanie spoczynku. We wrześniu 1939 zgłosił się do sztabu Naczelnego Wodza w Brześciu n. Bugiem i został wyznaczony na dowódcę garnizonu w Dubnie. Dowodził kombinowaną grupą operacyjną.

Dostał się do niewoli sowieckiej 19 września w czasie wycofywania w kierunku granicy węgierskiej. Więziony w Starobielsku przez NKWD. Zamordowany w Charkowie.

3. Bronisław Bohaterewicz (Bohatyrewicz (70 lat)

Generał Brygady Wojska Polskiego.

Oficer armii rosyjskiej

Order Virtuti Militari, Krzyż Walecznych – czterokrotnie

Od 1889 w armii rosyjskiej. Podczas I wojny światowej dowódca batalionu. Ranny w 1914, do końca wojny pozostawał w niemieckiej niewoli. Od 1918 w Wojsku Polskim. Organizator i dowódca oddziału Samoobrony Grodna (1918–1919), którą włączył do Dywizji Piechoty Litewsko-Białoruskiej. W wojnie 1920 dowódca batalionu, później pułku piechoty oraz Nadniemeńską Brygadą Piechoty wreszcie 2 i 1 Dywizją Litewsko-Białoruską. Uczestniczył w tzw. buncie gen. Żeligowskiego, zajęcia Wileńszczyzny; oficer sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Litwy Środkowej do stycznia 1922.. Następnie dowódca piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty (1922-23) i p.o. dowódcy 18 Dywizji Piechoty oraz dowódca okręgu korpusu Warszawa (do końca 1926). W 1927 przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie, zajął się działalnością społeczną.

We wrześniu 1939 znalazł się na Kresach, gdzie został aresztowany przez NKWD i wywieziony do obozu w Kozielsku. Zamordowany w Katyniu.

4. Aleksander Czcheidze (68 lat) Gruzin.

Generał Brygady Wojska Polskiego, oficer kontraktowy.

Od 1892 w armii rosyjskiej. Był świetnym strzelcem, wielokrotnie wyróżnianym za doskonałe wyniki podczas licznych konkursów strzeleckich. Po przewrocie bolszewickim w wstąpił na służbę do armii, nowopowstałej Zakaukaskiej Republiki Demokratycznej. Z chwilą proklamowania Gruzińskiej Republiki Demokratycznej w 1918 został zastępcy komendanta Tyfliskiej Szkoły Junkrów – szkoły oficerskiej. Po wkroczeniu w 1921 armii sowieckiej walczył przeciwko bolszewików. Po upadku Gruzji jesienią 1922 roku przybył do Polski. Odbył w Oficerskiej Szkole Kawalerii i 16 Dywizji Piechoty w Grudziądzu. Od 1927 do 1931 był dowódcą piechoty dywizyjnej w 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu. W 1931 przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał we Lwowie.

Po wkroczeniu Rosjan we wrześniu 1939, został aresztowany przez NKWD jako „wróg ludu”. W 1940 przewieziono go do więzienia NKWD w Kijowie. Pod specjalnym konwojem przetransportowany do Moskwy, w pierwszych miesiącach 1941 został rozstrzelany.

5. Xawery Czernicki (58 lat)

Kontradmirał Marynarki Wojennej RP, inżynier budownictwa okrętowego.

Oficer rosyjskiej marynarki wojennej

Krzyż Walecznych.

Od 1906 oficer rosyjskiej carskiej marynarki wojennej, od 1908 inżynier okrętownictwa w Kronsztadzie. Od 1910 główny inżynier budowy pancerników w stoczni morskiej w Petersburgu. W 1915 dyrektor w stoczni Rewel (obecnie Tallinn). Pod koniec 1918 podał się do dymisji. W 1919 zgłosił się do Marynarki Wojennej. Był szefem Służby Technicznej Flotylli Wiślanej w Modlinie, a następnie komendantem Portu Wojennego Modlin i kierownikiem Wydziału Mechanicznego w Departamencie dla Spraw Morskich. W 1925 był przewodniczącym komisji budowy infrastruktury Portu Wojennego. W 1926 został pierwszym szefem Administracji Kierownictwa Marynarki Wojennej. Od tego samego roku sprawował funkcję przewodniczącego Komisji Nadzorczej Budowy Okrętów we Francji. Kierował budową niszczycieli „Burza”, “Wicher” oraz okrętów podwodnych typu Wilk. W 1932 objął stanowisko szefa Służb Kierownictwa Marynarki Wojennej. Inicjator budowy Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni i Wydziału Budowy Okrętów w Państwowej Szkole Technicznej w Warszawie. W 1939 wraz z Kierownictwem Marynarki Wojennej ewakuował się do Pińska.

Przebywał w miejscowości Derażny, gdzie został pochwycony przez wojska sowieckie. Zesłano go do obozów jenieckich w głąb Rosji – do Ostaszkowa, Starobielska, Kozielska. Został zamordowany przez NKWD w lesie katyńskim na przełomie kwietnia i maja 1940 roku.

6. Kazimierz Antoni Dzierżanowski (68 lat)

Generał Dywizji Wojska Polskiego.

Pułkownik armii austro-węgierskiej

Order Virtuti Militaria, Krzyż Walecznych – czterokrotnie.

Oficer zawodowy austriackiej artylerii od 1893. Walczył na frontach I wojny światowej . Od listopada 1918 dowodził polskimi oddziałami na Morawach, przyprowadził do Polski. W Wojsku Polskim przydzielony do Generalnego Inspektoratu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1919 dowódca brygad artylerii i jednocześnie inspektor artylerii Frontu Północno-Zachodniego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej odznaczając się bohatersko w walkach o Miński i Bobrujsk. W latach 1919-22 zastępca Generalnego Inspektora Artylerii. Następnie szef Departamentu Artylerii i Uzbrojenia MSWojsk. i dowódca 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. Od 1925 komendant Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Dowodził okręgami korpusów w Warszawie, Grodnie i Poznaniu. Od 1932. przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł we Lwowie. Ciężko chorował, nie brał udziału w walkach 1939.

W październiku 1939 r. aresztowany przez NKWD i w drugiej połowie kwietnia przetransportowany do więzienia w Kijowie. Zmarł w celi w stanie skrajnego wyczerpania organizmu.

Najbliższych Generała Sowieci wywieźli do Kazachstanu. Zesłania nie przeżyli 18-letni Stefan i generałowa Janina Dzierżanowska.

[...]

Zamordowani generałowie mieli różne poglądy. Wywodzili się z armii Rosji carskiej i Austro-Węgier i z Legionów. Byli wśród nich zwolennicy i przeciwnicy Piłsudskiego. Wśród polskich generałów byli też - Białorusin, Czech, Gruzin, Żyd. Pierwszego zabili Niemcy, pozostałych Rosjanie. Wszyscy oni odbyli z różnych stron swoje drogi do Wojska Polskiego i wszyscy zapłacili za to najwyższą cenę wystawioną im przez Niemców i Rosjan. Sąsiedzi Polski zamsakrowali polską generalicję.

Z rąk niemieckich zginęło 27 generałów, z rąk rosyjskich "wyzwolicieli" 45 , w tej grupie 3 polskich generałów zamordowali komunistyczni oprawcy„Polski Ludowej”.

Nie wolno nam o nich zapominać, zwłaszcza dziś, w Święto Zmarłych.

czytaj całośc na łamach: Salon24.pl

Prof. Romuald Szeremietiewew