20 grudnia, obok wołgogradzkiego komitetu regionalnego partii komunistycznej, uroczyście dsłonięto popiersie Józefa Stalina, poświęcone 140. rocznicy urodzin „przywódcy ludów”. Popiersie na cokole o wysokości około dwóch metrów zostało umieszczone na tle Sztandaru Zwycięstwa na ścianie budynku komitetu regionalnego Komunistycznej Partii Federacji Rosyjskiej, „aby podkreślić rolę generalissimusa w pokonaniu nazistowskich Niemiec i zniszczeniu faszyzmu w Europie” – informuje portal „Wołgograd Online”.


„Stalin wrócił do Wołgogradu, aby dać nam pałeczkę w walce o ideały socjalizmu. Rosja to Lenin. Rosja to Stalin. Tak było, tak jest i zawsze tak będzie” – powiedziała podczas odsłonięcia pomnika Tamara Gołowacziowa, pierwsza sekretarz stalingradzkiego komitetu regionalnego rosyjskiej partii komunistycznej.

Według badań Wszechrosyjskiego Ośrodka Badania Opinii Publicznej, aż 62 proc. Rosjan uważa, że w miejscach publicznych powinno się umieszczać znaki upamiętniające osiągnięcia Józefa Stalina. W szczególności chodzi o tablice pamiątkowe, cytaty, popiersia i obrazy. Przeciwnego zdania jest 31 proc. badanych. Stalin został również wybrany najwybitniejszym człowiekiem w dziejach. Na uwagę zasługuje fakt, że w Rosyjskim Kościele Prawosławnym istnieje ruch na rzecz kanonizacji Józefa Stalina. Przypomnijmy, w okresie stalinizmu zamordowano kilkadziesiąt milionów obywateli Związku Sowieckiego. Ogólna liczba ofiar śmiertelnych, związanych z umocnieniem bolszewickiego totalitaryzmu w okresie od 1917 do 1989 roku, ocenia się minimum na 61 milion osób (niektórzy uczeni uważają, że ta cyfra jest dwukrotnie zaniżona). Po traktacie ryskim, Polacy, którym przyszło żyć w Związku Sowieckim, ponieśli ogromne straty. W latach 1937–1938 bolszewicka Rosja zorganizowała im masowe ludobójstwo. „Bardzo dobrze! Kopcie i czyśćcie nadal ten polsko-szpiegowski brud. Niszczcie go w interesie Związku Sowieckiego” – napisał Józef Stalin na raporcie, w którym Nikołaj Jeżow poinformował go o pierwszych masowych aresztowaniach Polaków. Enkawudziści natrętnie wykonywali zalecenia krwawego rosyjskiego dyktatora.

W trakcie „operacji polskiej”, która rozpoczęła się rozkazem 00485 z dnia 11 sierpnia 1937 roku, NKWD wymordowało111 tys. Jednak prof. Mikołaj Iwanow twierdzi, że w ciągu kilku lat w Związku Sowieckim zgładzonych zostało prawie 200 tys. Polaków. Ci ludzie byli zabijani tylko za to, że byli Polakami. Tymczasem to tylko wierzchołek góry lodowej. Do dziś nieznane są dokładne liczby zamordowanych Polaków także z innych przyczyn – w czasie masowych represji i Wielkiego Głodu w latach 1932-1933. W putinowskiej Rosji nikt nie okazał skruchy za bestialskie czyny poprzedników, nikt nie zrezygnował z użycia podobnej praktyki w przyszłości, nikt nie przekonał świata, że coś podobnego więcej już się nie powtórzy. Nie! Wprost przeciwnie. Po dojściu Putina do władzy, rosyjscy czekiści zaczęli demonstracyjnie i otwarcie szczycić się przeszłością swoich poprzedników. Na przykład, Nikołaj Patruszew, przewodniczący Federalnej Służby Bezpieczeństwa, w wywiadzie dla „Komsomolskiej prawdy” z dn. 20 grudnia 2000 roku poświęconym obchodom Dnia Czekisty, oświadczył: „Nie zrezygnowaliśmy ze swojej przeszłości, Historia Łubianki przeszłego stulecia, które odchodzi, to nasza historia”.

Władimir Putin, w corocznym przesłaniu Rady Federacji, akurat po Pomarańczowej rewolucji na Ukrainie, oświadczył: „Przede wszystkim, należy uznać, że krach Związku Radzieckiego był największą geopolityczną katastrofą stulecia. Dla rosyjskiego narodu stał się on prawdziwym dramatem”. Sądziliście, być może, że prawdziwym dramatem były wielomilionowe ofiary? Dla tych, którzy nie zrozumieli, Włodzimierz Putin dodał, że „utrzymanie państwa na rozległym obszarze, zachowanie unikalnej wspólnoty narodów, przy silnych pozycjach kraju – to nie tylko ogromna praca. To jeszcze i znaczne ofiary naszego narodu. Akurat taką jest tysiącletnia droga Rosji”.

Jagiellonia.org