Błogosławiony Bogumił Koźmin, którego wspominamy 10 czerwca, żył w XII w.

Pochodził z bogatego rodu Leszczyców. Wcześnie posiadał  to, co było pragnieniem wielu, tzn. karierę kapłańską, w 1170 r. najpierw został opatem cystersów w Koprzywnicy, następnie  arcybiskupem poznańskim i gnieźnieńskim. Pośredniczył w godzeniu zwaśnionych, opiekował się biednymi, fundował kościoły i klasztory. Był świętym biskupem. On zapragnął jednak więcej. Zrezygnował z arcybiskupstwa, dobra przeznaczył na misje w Prusach i wybrał samotne pustelnicze zamieszkanie pod Dobrowem, na wyspie rzeki Warta.  

Po śmierci otoczony był kultem i uznawany za błogosławionego, ale ogłosiła ten fakt Stolica Apostolską dopiero w 1925 r. W średniowieczu był inny niż współcześnie, mniej sformalizowany proces dopuszczania do kultu świętych, jeżeli było powszechne mniemanie o jego świętości – to wystarczało. W ikonografii przedstawiany jest często w stroju biskupim, z rybą w dłoni. Ponieważ żył na wyspie i żywił się rybami, jest polskim patronem szczęśliwego połowu ryb.

Praktyka życia pustelniczego dzisiaj

Także i dzisiaj są osoby, które prowadzą życie pustelnicze. Pisze na ten temat opracowanie ks. Henryka Śmiarowskiego -Niektóre Wskazania Duszpasterskie Dotyczące Konsekrowanych Pustelników i Pustelnic, wydane przez Konferencję Episkopatu Polski. http://www.ifzk.episkopat.pl/dokumenty/aneks_2-pustelnicy.pdf

Wprowadzenie po Soborze Watykańskim II instytucji pustelnika do Kodeksu Prawa  Kanonicznego z 1983 nadało tej formie życia status życia konsekrowanego. Prowadzenie przez wiernych chrześcijan życia samotnego czy ascetycznego, a nawet zupełnie odizolowanego od świata, nie czyni jeszcze danej osoby pustelnikiem (pustelnicą) w rozumieniu prawa. Prawo kanoniczne Kościoła łacińskiego stawia pod tym względem określone wymogi. (…) Ukryte przed światem życie pustelnika jest milczącym przepowiadaniem Chrystusa, któremu oddał swoje życie, ponieważ jest On dla niego wszystkim. Na tym polega to szczególne powołanie, by na pustyni, właśnie w walce wewnętrznej, znaleźć chwałę Ukrzyżowanego. Pustelnicy i pustelnice przez wewnętrzne i zewnętrzne oderwanie od świata świadczą o przemijalności obecnej epoki, a przez post i pokutę ukazują, że nie samym chlebem żyje człowiek, ale słowem Bożym (Mt 4, 4). Tego rodzaju „życie na pustyni” jest wezwaniem skierowanym do bliźnich i do całej wspólnoty kościelnej, aby nie traciła nigdy z oczu najwyższego powołania, które polega na nieustannym przebywaniu z Panem

Maria Patynowska