Powstanie Warszawskie to największa akcja zbrojna podziemia w okupowanej przez hitlerowskie Niemcy Europie. Zamiast planowanych kilku dni, trwało ponad dwa miesiące. Nie doczekano się jednak wejścia sowietów ani pomocy ze strony aliantów.

Celem było m.in. wystąpienie w roli gospodarza przez władze Polskiego Państwa Podziemnego w imieniu polskiego rządu na uchodźstwie. Ostatecznie rozkaz o wybuchu powstania 31 lipca 1944 roku wydał dowódca AK gen. Tadeusz Komorowski "Bór". Do walki o wolną stolicę stanęło między 40 a 50 tysięcy powstańców. Tylko dla co czwartego możliwe było przygotowanie broni.

Reichsfuehrer SS Heinrich Himmler kazał w związku z powstaniem zabić każdego mieszkańca stolicy i nie brać jeńców. Zażądał zrównania Warszawy z ziemią, co miało być „zastraszającym przykładem dla całej Europy”.

Walki trwały 63 dni. 2 października 1944 roku przedstawiciele KG AK płk Kazimierz Iranek-Osmecki "Jarecki" i ppłk Zygmunt Dobrowolski "Zyndram" sygnowali układ o zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie. W Powstaniu zginęło około 18 tys. powstańców. Straty ludności cywilnej były gigantyczne – to około 180 tys. zabitych. Z miasta wypędzono pół miliona mieszkańców, a stolicę niemal całkowicie zburzono.