Przedstawiciele niektórych sekt, np: Świadkowie Jehowy twierdzą, że dusza nieśmiertelna nie istnieje. Według nich ciało umiera wraz z duszą, w związku z czym nie ma egzystencji duszy niezależnie od ciała. Jednak nauka Kościoła mówi zdecydowanie - dusza ludzka jest nieśmiertelna.

„Gdyby po śmierci człowieka jakaś dusza żyła dalej, to nikt nie musiałby być wskrzeszany z martwych, przywracany do życia” („Co się dzieje z człowiekiem po śmierci?” 1998 s. 26) - twierdzą Świadkowie Jehowy

Przeciwnicy nieśmiertelności duszy ludzkiej próbują wmawiać swoim słuchaczom, że nauka ta pojawiła się dopiero w IV wieku po Chr.!

„Nie później niż w IV wieku przeniknęła do zborów fałszywa nauka o Trójcy Świętej. W tym samym okresie przyjęto pojęcie duszy nieśmiertelnej” („Wspaniały finał Objawienia bliski!” 1993 s. 30). - czytamy w publikacji Świadków Jehowy

Jak podkreśla s. Małgorzata Borkowska, "śmierć jest chwilowym tylko rozdzieleniem duszy od ciała. Nasze „ja” pozostaje w formie duszy i idzie na sąd Boży; nasze ciało rozkłada się, rozpada w pył, ale z niego odtworzy się z powrotem."

Na Soborze Laterańskim V w 1513 r. Kościół wypowiedział się jasno za nieśmiertelnością duszy, przeciw tym, którzy głosili jej śmiertelność: "Wynika to najwyrazniej z nauki Pana Jezusa w Ewangelii: Duszy zabić nie mogą (Mt 10, 28), albo: Kto nienawidzi duszą swoją na tym świecie, zachowuje ją na żywot wieczny (J 12, 25).

Jak zauważa ks. Waldemar Kulbat, "Wielki teolog, św. Tomasz, pisze, że niezliczone są świadectwa Pisma Świętego, które potwierdzają nieśmiertelność duszy ludzkiej. "

- Wydaje się, że w kwestii nieśmiertelności duszy, poza stanowiskiem materialistycznym, istnieją trzy różne stanowiska: 1. Stanowisko filozofii greckiej; 2. Stanowisko teologii protestanckiej; 3. Stanowisko tradycyjnej teologii katolickiej. - pisze duchowny

- Syntezę nauki Pisma Świętego na omawiany przez nas temat podaje Słownik Teologii Biblijnej pod red. Xavier Leon Dufour. Według tej nauki, dusza: "zstępuje do szeolu, by wieść tam marną egzystencję z cieniami i ze zmarłymi z daleka od krainy żyjących, o której nic już zresztą nie wie (Job 14, 21 n; Ekl 9, 5.10), z daleka od Boga, którego nie może uwielbiać (Ps 88, 11nn), gdyż umarli trwają w krainie milczenia (Ps 94, 17; 115, 17). Krótko mówiąc: ona już nie jest (Job 7, 8.21; Ps 39, 14). Ten stan duszy jest często określany jako jej śmierć (Lb 23, 10; Sdz 16, 30; Ez 13, 19). A jednak tej duszy przebywającej w głębokościach otchłani wszechmoc Boża pozwoli wydostać się stamtąd (2 Mach 7, 9.14.23) i ożywić ponownie porozrzucane kości: jest to przedmiot niezachwianej wiary". Biblia nie umniejsza wiary w nieśmiertelność: "Dusze, które oczekują pod ołtarzem (Ap 6, 9; 20, 4) na swoją zapłatę (Mdr 2, 22), istnieją tam tylko jako uosobienie wezwania do zmartwychwstania, a to jest dziełem Ducha życia, a nie jakiejś immanentnej siły. W duszy Bóg złożył nasienie wieczności, które wzejdzie w swoim czasie (Jk 1, 21; 5, 20; 1P 1, 9). Cały człowiek znów stanie się duszą żyjącą i jak to mówi Paweł: ciałem duchowym: zmartwychwstanie cały, bez żadnego uszczerbku (1 Kor 15, 45 = Rdz 2, 7)". - dodaje

Chrześcijaństwo pierwszych wieków doskonale łączyło nauki o duszy nieśmiertelnej i zmartwychwstaniu ciał.

- Popatrzmy na świętych Apostołów: Piotra (...), a złożywszy w ten sposób swoje świadectwo odszedł do chwały, na którą sobie dobrze zasłużył” („List do Kościoła w Koryncie” 5:4). „również Paweł (...) złożywszy wobec przedstawicieli władz swoje świadectwo odszedł ze świata i został przyjęty w miejscu świętym, stanowiąc najwspanialszy wzór wytrwania” („List do Kościoła w Koryncie” 5:7). „lecz ci, co dzięki łasce Bożej byli w miłości doskonali mieszkają w siedzibie świętych, którzy ukażą się w godzinie przyjścia Królestwa Chrystusowego” („List do Kościoła w Koryncie” 50:3) - pisał w I wieku Klemens Aleksandryjski

- A jesteście przecież pewni, że oni wszyscy [św. Paweł i inni] nie biegli na próżno, lecz istotnie w wierze i w miłości, i że są teraz w należnym im miejscu przy Panu, gdyż z Nim także razem cierpieli” („List do Kościoła w Filippii” 9:1). - Polikarp ze Smyrny
- [Gnostycy] mogą w tym miejscu postawić zarzut, że jest rzeczą niemożliwą, by dusze, które krótko przedtem zaczęły swój byt, miały taki długi czas potem istnieć (...) jeśli mają początek w chwili rodzenia, to muszą razem z ciałem umrzeć. (...) W tej sprawie powinni więc przyjąć do wiadomości: (...) Trwają [dusze zmarłych] jednak dalej na długie wieki według woli Boga Stwórcy, który dał im początek i daje im następnie dalsze trwanie” („Przeciw herezjom” 2:34,2). - św. Ireneusz z Lyonu

Oddajmy głos również samemu Jezusowi Chrystusowi:

„Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle” Mt 10:28.

S. Małgorzata Borowska pisze o tym, co czeka nas bezpośrednio po śmierci.

"a) Sąd Boży. Zależnie od tego, jak żyliśmy i co kochaliśmy, zabieramy na tamten świat albo miłość, albo nienawiść. Stajemy przed Bogiem albo jako Jego dzieci (kochające, skruszone, tęskniące) albo jako Jego wrogowie. Przyjmujemy Jego zbawienie – albo nie jesteśmy już w stanie go przyjąć.

b) W tym ostatnim wypadku należymy do piekła i tam też trafiamy. Odrzuciliśmy Boga, więc nie jesteśmy Go warci. Potępieni cierpią, ale mimo to trwają w uporze. Nie mogą i nie chcą się nawrócić. Analogią ziemską takiej postawy może być długotrwała obraza; tylko że dopóki jesteśmy w czasie, to dzisiejsza obraza może jutro ustać, a tam już czasu nie ma – ani możliwości zmiany.

c) Jeżeli jednak stajemy przed Bogiem z miłością do Niego, jaką wyrobiliśmy sobie w życiu przez współpracę z łaską, to mogą być dwie możliwości:

1. albo już na ziemi oczyściliśmy się z naszych win, odpokutowaliśmy za nie, a nasza miłość osiągnęła szczyty – wtedy idziemy prosto do nieba,

2. albo nasze chęci są dobre, ale miłość jeszcze słaba, pokuta żadna – wtedy musimy przejść przez oczyszczenie, tzw. czyściec. Taka dusza jest już „zakwalifikowana” do zbawienia, na pewno nie będzie potępiona, ale jeszcze nie jest dość czysta i kochająca. Uczy się tego przez cierpienie, jak np. święci przez doświadczenia nocy mistycznych. Ktoś powiedział pięknie: „W czyśćcu wszyscy są mistykami” .

d) I wreszcie czeka nas Sąd Ostateczny, koniec takiego świata, jaki znamy, powszechne zmartwychwstanie. Nowe niebo i nowa ziemia, wieczne szczęście zbawionych."

Życie na ziemi jest okresem próby.

bz/Fronda.pl/ benedyktyni.pl , www.apologetyka.info, niedziela.pl